Het verschil maken bij mensen, dat is iets wat ik altijd al gewild heb. Vrijwilligerswerk doen, mensen helpen, mensen proberen blij te maken en als je daarin slaagt, wat een gevoel moet dat zijn... Dat gevoel heb ik altijd willen hebben...
Vandaar mijn idee om vrijwilligerswerk te doen. En zeg nu zelf 17 jaar, het jaar voor je gaat verder studeren, het jaar waarin ik heb beslist om examencommissie te beginnen,... een beter moment om één van je dromen waar te maken is er niet.
Als je in de familie bekend staat als het meisje met ADHD, waar ik zeer trots op ben :), zijn ze gewoon dat je impulsieve beslissingen neemt. Maar sorry hiervoor moet ik jullie toch teleurstellen, de beslissing om naar Nepal te trekken was niet op vijf minuten genomen.
Na lang zoeken, twijfelen, weer een andere bestemming kiezen, weer een andere organisatie, nog eens twijfelen, is het er dan toch van gekomen. In september heb ik mijn aanvraag ingediend.
En amper een dag later kwam de bevestiging... Toch even slikken als je realiseert dat je echt helemaal alleen naar Nepal gaat.Zo een tripje van amper twee weken heeft toch net iets meer voorbereiding nodig dan ik had verwacht. Om Nepal binnen te mogen heb ik een visum nodig, dus dan maar even naar Brussel om dit aan te vragen. Vliegtuigtickets ook niet onbelangrijk, toelating van mijn ouders dat ik mag vertrekken,... Gelukkig was dit laatste niet het probleem. Ik denk dat ze mij eerder zouden hebben voor zot verklaard als ik deze kans had laten schieten. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het voor hun spannend is om hun 17-jarige dochter op het vliegtuig te zien stappen naar een onbekend land.
Tijdens mijn hele voorbereidende periode heb ik hulp gekregen van Claudia. Zij woont in Zuid-Afrika maar is een specialist in reizen naar Nepal, ze werkt dan ook voor de organisatie waar ik mee vertrek. Ze gaf me allerlei tips over hoe ik alles het best kon aanpakken en heeft er voor gezorgd dat ik niets belangrijks zou vergeten. Zeker handig aangezien ik vaak vergeet, dingen over het hoofd zie of onnauwkeurig ben. Maar dankzij haar en natuurlijk mama en papa gaat alles hopelijk in goede banen lopen.
Spannend? Geen twijfel mogelijk. Wie me al kent van toen ik nog een klein meisje was, weet waarschijnlijk dat ik overal bang voor was. Van het moment dat ik bij nieuwe mensen kwam zei ik niets, soms zelf een traantje. Als ik het tennisplein op moest om te trainen, wat ik eigenlijk super graag deed, waren er vaak heel veel traantjes. Hoge golven op zee als we met de boot weg waren? Mijn persoonlijk alarm was van de partij.
Samengevat, van een klein meisje met veel traantjes naar een meisje dat alleen op de vlieger naar Nepal stapt... Het harde werk van mama en papa heeft dan toch geloond. Al denk ik dat bij het echte vertrek de oude traantjes toch weer boven zullen komen...
Op 9 december 2017 om 21:35 is het eindelijk zo ver. Dan stap ik het vliegtuig op en kan het avontuur beginnen. Met de organisatie 'Projects abroad' trek ik samen met ongeveer een 20-tal andere jongeren -Australiërs, Chinezen, Britten,...- naar Chitwan, Nepal. Wat me vooral gerust stelt is het feit dat ik toch al contact gehad heb met verschillende mensen die ook zullen deelnemen aan het project. Zo heb ik bijvoorbeeld al veel kunnen praten met Amanda uit Adelaide. Best grappig als je weet dat ik zit te klagen over de regen en het koude weer in België, terwijl zij op dit moment niets liever heeft dan regen, want ze kon niet slapen door de ongelofelijke hitte.
Gedurende twee weken gaan we helpen in ziekenhuizen helemaal aan de andere kant van de wereld, best spannend als ik dit zo zie staan. We krijgen de kans om mensen te helpen in ziekenhuizen van één van de armste landen van de wereld. Een kans die ik absoluut niet zou willen missen. Natuurlijk krijgen we ook tijd om van het land zelf te genieten en kennis te maken met de Nepalese cultuur.
Berichtje aan mijn familie, het zullen dit jaar Nepalese kerstcadeautjes worden :)
Ik kijk er heel erg naar uit om eindelijk mijn eigen dromen beginnen waar te maken...
