Van zondag tot nu, dinsdag is mijn visie op de wereld al zo ongelofelijk veranderd. Hoe de mensen hier leven, dat kan je je gewoon niet inbeelden zonder het in werkelijkheid te hebben gezien.
Toen ik op zondagavond aankwam in Kathmandu, leek het ‘nog wel mee te vallen’. Dit is ook de verkeerde woordkeuze. Maar door alles dat ik ondertussen al heb gezien, viel het inderdaad nog wel mee. Maandagochtend rond 6 uur ’s ochtends namen we een busje op weg naar Chitwan. Toen was het ondertussen licht geworden en kon ik werkelijk iets van de stad zien. De mensen lopen allemaal precies doelloos rond, auto’s rijden overal. Eigenlijk horen ze aan de linkerkant te rijden, maar ze rijden gewoon overal. Te veel afval op straat? Geen probleem ze maken gewoon een bergje en steken dat in brand. Zeker niet uitzonderlijk als je door de stad wandelt en overal vuur ruikt. Honden en koeien lopen overal rond. En niemand lijkt het erg te vinden. Het is gewoon normaal… Wij zouden het ons absoluut niet kunnen inbeelden dat er plots een koe voor onze deur zou staan. Ik heb nog niet de kans gehad om de hoofdstad werkelijk te beleven. Maar vanuit de auto zijn chaos, armoede en ‘vreemde’ gewoontes de woorden die het best de stad beschrijven volgens mij.
Ik zei al dat ik niet wist waaraan ik me zou moeten verwachten. Maar de weg was nog zoveel erger dan ik me had kunnen voorstellen. Het was een weg van ongeveer 140 km en het duurde ongeveer 6 uur. Ik denk dat ongeveer 40 km van de weg werkelijk verhard was. De rest bestond uit putten, putten en nog eens putten. En dat 140 km lang is zeker geen aanrader.De weg was ‘peanuts’ in vergelijking met hoe de mensen langs deze weg moesten leven. De ‘huisjes’ waren gewoon houten planken met daarop golfplaten. Soms zelfs een beetje angstaanjagend als je ziet in wat voor omstandigheden de mensen moeten leven. Aangekomen in Chitwan, was ik moe en zelfs gechoqueerd. Ik had verwacht dat de omstandigheden erg zouden zijn, maar volgens onze normen is het gewoon niet leefbaar. Ik heb het geluk dat wij in een goed hotel mogen verblijven hier. Althans goed volgens hun. De ervaring zou natuurlijk ook niet echt zijn als we in een chique hotel zouden verblijven. Maar een propere badkamer zodat ik me zou durven douchen had zeker geen kwaad gekunnen Een klein voorbeeldje: vanochtend tijdens het ontbijt kroop er een kever over de tafel… Ondertussen na 2 nachten in Nepal geraak je er aan gewoon. Dit is hoe de mensen leven hier. En daar heb ik absoluut respect voor, want als ik eerlijk ben zou ik het niet kunnen. Ik was zo blij toen we naar de supermarkt konden gaan en ik eindelijk eens iets kon zien dat gewoon zoals thuis was.
Vandaag was de eerste dag dat we in het ziekenhuis waren. Ik kreeg de kans om te observeren en ongelofelijk veel bij te leren in de afdeling over tropische ziekten en over de pre- en postnatale afdeling. Tropische ziekten was onmiddellijk mijn eerste keuze. Dat kan je thuis natuurlijk nooit zo beleven als hier. Er ligt thuis niemand in het ziekenhuis die gebeten is door een rat en daardoor lijdt aan ‘Dengue fever’. We mochten zelfs bij tuberculose patiënten, maar daarvoor moesten we een mondmasker dragen en aanraken was strikt verboden. We leerden ook over hoe ze deze ziekten allemaal proberen te genezen. Ondertussen weet ik ook dat biomedische wetenschappen studeren en dan specialiseren in tropische ziekten wel iets voor mij zou zijn. Superinteressant.
(Natuurlijk weet je dat ook als je in België bent, maar ik besef nu dat tussen het werkelijk beleven en denken dat je het je kunt verbeelden en enorm groot verschil is.)
Vandaag in het ziekenhuis wou ik toch absoluut de traditionele Nepalese Mo Mo’s proeven. Ik vroeg of deze pikant waren maar onze begeleider zei absoluut van niet. Na één hap wist ik het al, dit was ongetwijfeld het meest pikante wat ik ooit in mijn leven heb gegeten. Alles stond in brand. Ik heb letterlijk op een half uur tijd 2 liter water gedronken. Altijd positief denken hebben ze me geleerd. Wel ik heb die middag voor 25 cent mijn buikje volgegeten.
Om het eten in Nepal in één woord te beschrijven: rijst. Dat volstaat.
Verblijven in Nepal op deze manier is zeker geen ontspanning, maar een ongelofelijke ervaring. Het is niet altijd even makkelijk om met weinig slaap en met zulke situaties en ervaringen om te gaan. Mama en papa vroegen of de andere meisjes en jongens het er ook zo moeilijk mee hadden. Absoluut, maar ik denk dat ik gewoon mijn emoties net ietsje minder goed kan beheersen als de anderen… :)
De mensen in Nepal zijn supervriendelijk. Maar je merkt dat ze op een andere manier vriendelijk zijn als ons. Zij zijn vriendelijk omdat dat eigenlijk alles is wat ze hebben. Misschien niet zo mooi gezegd, maar wij zijn vriendelijk omdat dat ons geleerd is dat het hoort. Natuurlijk niet iedereen…
Wat ik zeker weet is dat mijn kijk op de wereld volledig veranderd is en dat ik er nu 100% zeker van ben dat een tennismatch verliezen absoluut niet het ergste is in de wereld. Leven in een hotelkamer zonder een regendouche of zonder tv of minibar, daar zal je niet van sterven. En dat je gelukkig moet zijn met de kleine dingen in het leven. Als ik dat na amper 2 dagen verblijven in Nepal al heb ingezien ben ik zeer benieuwd wat me nog allemaal te wachten staat.
Wat ik wel moet toegeven is dat de Nepalezen een prachtige natuur hebben …
Suva ratri,
(Slaapwel in het Nepalees, vandaag geleerd in onze eerste Nepalese les)
