Alles laten bezinken...

Een poging om alles te verwoorden, ook al weet ik dat me dat niet gaat lukken... Er zullen na dit berichtje nog blogjes volgen denk ik om toch maar zo goed mogelijk alles te kunnen beschrijven... 

De laatste loodjes wegen het zwaarste hoor je wel eens zeggen…Dat spreekwoord begrijp ik op dit moment volledig. 

Toen ik aan het begin van deze twee weken op de luchthaven van Zaventem stond en afscheid nam van mijn familie, wist ik dat deze twee weken zwaar zouden zijn. Maar ik heb ontdekt dat tussen 'zwaar' en 'ZWAAR' nog een groot verschil zit. Je denkt dat je je voor je vertrek kan voorbereiden op wat je daar te zien gaat krijgen, maar geloof me dat kan je niet. De beelden die ik in de ziekenhuizen gezien heb, het afzien en lijden van de mensen, ik had nooit verwacht dat dat zo een indruk op me zou achterlaten. Het zien van de leefomstandigheden van de armen maar ook zelfs van de rijkere, heeft mijn gedacht over de samenleving volledig veranderd. Hun onwetendheid over het belang van hygiëne, regels en sociale zekerheid is toch iets om eens te laten bezinken. 

De lessen die ik gedurende deze twee weken heb geleerd zal ik nooit vergeten. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat als je met zulke situaties in aanraking komt het belangrijk is om een gezonde emotionele afstand te houden van de mensen. Anders ga je er gewoon aan kapot. 

Iets anders dat ik geleerd heb is dat elk land met een mooie natuur, cultuur, lieve mensen ook een verschrikkelijke harde keerzijde heeft. En in sommige landen is dat verschil net iets groter als in andere. Maar het is in elk land van toepassing. 

Nog een heel belangrijke les. Wees dankbaar voor alles dat je hebt: je supergezin en familie, een huis met vier muren en een echt dak, veilig eten, proper drinkwater, een warme en propere douche, regels in het verkeer en immens veel kansen die ons worden toegeschoven.

In de ziekenhuizen heb ik met verschillende studenten een babbeltje geslaan en zij vertelden bijna allemaal dat ze na hun studies of tijdens hun studies hun thuisland moesten verlaten omdat ze anders gewoon geen toekomst zagen. En als je zoiets hoort en ziet weet je plots hoe gelukkig je mag zijn. 

Nepal was het eerste land dat ik bezocht, waar de mensen een andere huidkleur, cultuur, schrift en geloof hebben. En dat is best schokkend als je daar eerst helemaal alleen terecht komt. Met verschillen is absoluut niets verkeerd, het zou maar saai zijn als iedereen hetzelfde was, maar het is gewoon even wennen. Het gedacht dat je dan opnieuw naar huis kan gaan kan je soms geruststellen. Als je dan even nadenkt en alles laat doordingen kom je tot heel erg confronterende vaststellingen. Na amper twee weken denk ik dat ik me kan voorstellen hoe vluchtelingen van allerlei landen zich voelen om hier terecht te komen. En sorry, maar eigenlijk kan ik dat nog altijd niet maar ik ben in mijn ogen een stapje verder bij het kunnen inbeelden. Je komt in een land terecht waar je helemaal niets herkent en nul raakvlakken mee hebt. Je kent de taal niet, je snapt niet waarom ze bepaalde dingen doen, je kent de omgeving niet, je kent de natuur niet, je snapt hun geloof niet, het eten is totaal verschillend, de omgang met mensen,... Je voelt je verloren en eenzaam. En dat na amper twee weken en met het vooruitzicht om terug naar huis te kunnen gaan. Sorry aan iedereen die ik ooit kritiek heb gegeven over het feit dat ze moeite hadden met zich aan te passen, want ik denk dat ik jullie een klein beetje begrijp en snap dat het een onmogelijke missie lijkt. Ik ben nooit tegen vluchtelingen geweest en je zou altijd je antwoord gehad hebben als je daarover tegen mij zou beginnen. Maar geloof me mijn antwoord zal vanaf nu toch nog anders zijn. En begrijp me niet verkeerd. Iedereen hoort zijn eigen menig te hebben, maar iedereen zou het eens moeten beleven... 

Ik ben nog nooit zo blij geweest om terug in een propere zetel te zitten en een warme douche te kunnen nemen en ja zelfs een lekkere portie chicken nuggets te eten. Als ik er nu over nadenk is het eigenlijk een beetje erg. Wij vinden dit allemaal zo normaal, maar de mensen in Nepal en nog zoveel andere landen hebben dat waarschijnlijk nog nooit gedaan en toch zijn zij ook gelukkig... 

Op de luchthaven vlak voor ons vertrek naar huis hebben mama en ik een acupuncturiste ontmoet. Ze had vijf weken in een bergdorpje gewoond en geholpen. Haar verhalen waren ongelofelijk en angstaanjagend. Ze vertelde ons dat ze op vijf weken tijd vier aardbevingen had meegemaakt. Drie die niet zo erg waren, maar toch ook één die voor veel paniek zorgde. En op dat moment besefte ik hoe groot het natuurgeweld in Nepal is. Ik begreep plots ook waarom wij in ons hotel uitleg kregen over wat te doen bij een aardbeving en dat de aardbeving van 2015 vroeg of laat herhaald zal worden. Als ik dit allemaal geweten had voor mijn vertrek weet ik niet of ik had mogen vertrekken van mama en papa en of ik dat wel had gewild. Goed dat je vaak pas dingen inziet nadat je ze hebt gedaan. 

Ik ben zo blij dat mama is nagekomen en dat ik nu iemand heb waarmee ik hierover kan praten want het is toch niet niks zo een ervaring en reis. 

Al deze dingen besef je pas als je echt thuis bent en alles kan laten bezinken.... 

Eén van de dingen die ik ondertussen ook heb bijgeleerd is dat ziek worden in Nepal er jammer genoeg ook bij hoort. Gelukkig niets ernstig, maar toen ik het ’s nachts voelde opkomen was ik wel even in paniek. Ik had tijdens het raften verschillende slokken rivierwater binnengekregen en iedereen had mij zo gewaarschuwd voor het water. Daarbij ook nog eens de beelden van alles wat ik in de ziekenhuizen gezien had. Ik wou absoluut niet naar het ziekenhuis. En iedereen die me kent, weet dat ik altijd aan het ergste denk ;-)... Maar gelukkig was dat niet het geval. 

Begrijp me absoluut niet verkeerd. Deze twee weken waren ongelofelijk belangrijk, zwaar en toch mooi.

Ik ben supertrots op mezelf dat ik dit toch gedaan heb. Want als ik eerlijk moet zijn had ik nooit gedacht dat ik op het vliegtuig naar Nepal zou stappen. Ik heb dan wel niet de volledige twee weken het project afgewerkt. Maar hetgeen dat ik geleerd heb tijdens mijn verblijf in Nepal gedurende het project en mijn tijd met mama is onbetaalbaar. Nepal en haar cultuur, natuur en mensen heeft zo een indruk op me nagelaten en dat zal ik nooit vergeten.

Iedereen zou het gezien moeten hebben, maar je moet goed weten waaraan je begint, want als ik eerlijk moet zijn had ik het een beetje verkeerd ingeschat... 

Ik wil heel graag nog eens terug naar Azië gaan, maar het heeft toch eventjes tijd nodig, want dit verdient een mooi en goed plekje in mijn gedachten... 

Alles dat ik geleerd, gezien en ervaren heb tijdens de voorbereiding, de werkelijke twee weken en hetgeen dat nog gaat komen tijdens het verwerken van deze ervaringen is onbeschrijfelijk. Ik besef het op dit moment nog niet allemaal en alles dat ik voorlopig besef krijg ik nog niet verwoord in deze blog... 

Ik wil iedereen toch ook nog bedanken, vooral mijn familie en ook mijn vrienden. Het klinkt super cliché, maar het doet ongelofelijk deugd als je superlieve berichtjes krijgt op het moment dat je het even niet meer ziet zitten... En om te zien en te horen hoeveel mensen mijn blogjes hebben gelezen, wow, dat had ik echt niet gedacht! 


Nu dit even laten bezinken en dan op naar het volgend avontuur! 

Een mooi Nepal

Na de afgelopen dagen alleen armoede, ellende, chaos,... te zien, ben ik enorm blij om vandaag de kans te hebben gehad om ook het ongelofelijk mooie en rustige Nepal te ontdekken.

Na een 7 uur lange rit over gaten en hobbels zijn mama en ik samen in Pokhara geraakt. Pokhara is een van de 'meer toeristische' steden in Nepal. Je hebt hier eindelijk niet meer het gevoel dat je de enige blanke bent die op straat rondloopt. Ondertussen was ik er ook al aan gewend geraakt om 'de vreemde' te zijn tussen alle Nepalezen en andere Aziatische volkeren. Maar het is toch leuk als je mensen van zelfs je eigen land tegenkomt. De busrit tot Pokhara op zich was al een hele beleving. Het was een klein en niet zo heel proper busje. Maar dat is nu eenmaal deel van de cultuur en dat kun je maar beter accepteren als je van het land wil genieten. Het grappige onderweg was dat er een jongen meereed die bij elk klein dorpje uit de deur ging hangen en 'Pokhara' begon te roepen terwijl we reden. Hij riep het zo vaak dat een klein kindje dat ook in de bus zat hem gewoon na begon te zeggen...

Wat hier vooral opvalt is dat de mensen nog zoveel vriendelijker willen doen als je als toerist aankomt. Zo vriendelijk dat het soms zelfs opdringerig wordt, al bedoelen ze het zo helemaal niet. Tijdens het ontbijt halen zij het brood voor je uit de broodrooster, één keer vragen of het eten lekker was is niet genoeg, mensen die klaarstaan om je de weg naar de trap te wijzen,... Iets wat wij in onze cultuur totaal niet gewoon zijn.

Hier in Pokhara hebben we eindelijk de rust van Nepal ontdekt. We verblijven in Lakeside, het stadsgedeelte gelegen aan het Phewa-Meer. Er loopt een padje langs het meer op met leuke zaakjes om iets te drinken of iets leuks te eten. Hier heb je eindelijk de kans om tot rust te komen en even alle chaos en angst te vergeten.

Vandaag was onze eerste volledige dag in Phokara. Om een beetje extra spanning aan het Nepalese avontuur toe te voegen zijn we vandaag gaan raften op de Upper-Seti. Een rivier die ontstaan is uit het smeltwater van Himalaya. Een superleuke paar uurtjes en zeker een aanrader om met Paddle Nepal mee te gaan. Terwijl je als toerist je zit te amuseren op de rivier is het toch ook weer best confronterend. Aan de oevers van de rivier staan allemaal kleine houten hutjes waar mensen in wonen. Er hangen kleren buiten en branden vuurtjes. Terwijl de mensen die er wonen in de stenen stonden te graven en stonden te vissen in het midden van de ijskoude rivier, waren wij ons aan het amuseren. Om zichzelf toch een beertje te beschermen tegen de scherpe stenen en tegen de kou droegen ze twee paar sokken over elkaar. Maar tegelijkertijd stonden ze wel tot hun middel in het smeltwater. Het is best een dubbel gevoel dat je als toerist geld uitgeeft om je te amuseren terwijl zij helemaal geen geld kunnen uitgeven om te overleven.
Onze begeleider tijdens het raften was de coach van het nationaal raft- en kayakteam van Nepal. Hij was zelf ook al verschillende keren wereldkampioen geweest. Best gek dat zo iemand dan toch nog toeristen moet gidsen om aan een loon te geraken om zich te kunnen onderhouden. Tijdens de tocht konden we genieten van een enorm mooie natuur. We vaarden door kloven en op de achtergrond, konden we de Himalaya bewonderen. Langs de kant van de rivier liepen er op sommige momenten zelfs aapjes! Een superleuke ervaring!

Na het raften maakten we nog een gezellig wandelingetje langs het meer. In één van de restaurantjes zagen we Sarah, het Belgisch meisje dat ik tijdens mijn vertrek in Zaventem heb leren kennen. Het was puur toeval om haar terug opnieuw te zien, maar wel leuk om onze ervaringen en ideeën over het land uit te wisselen.

Na een vermoeiende maar leuke dag was het tijd voor iets echt Europees. Een lekkere pizza in een echt Italiaans restaurant met als afluister een megalekkere tiramisu. Leuk om nog eens een bekende en lekkere smaak te ervaren. En dat hadden we ook wel verdiend. Het restaurant werd uitgebaat door Monica Gentile, een Italiaanse pizzabakster.
En om de leuke avond af te sluiten was het tijd om een traditioneel Nepalees biertje te drinken. Al is een verkleinwoord hier niet op zijn plaats. Ik heb nog nooit zo een grote fles bier gezien. Het was een fles van 650 ml en 7% alcohol. Meer dan genoeg! Al vond mama het bier beter dan ons Belgisch bier...


Hetgeen dat ik vandaag geleerd heb, Nepal heeft kanten die ik voorlopig nog niet opnieuw wil beleven, maar het heeft ook absoluut zijn mooie kanten. Zelfs hier in het stadje Pokhara is dat te zien. Je wandelt door een rustig, aan het meer gelegen park terwijl er langs dat park de hopen vuil en de armzalige huisjes staan. Een land, een stad, een dorp en zelfs een straat vol tegenstrijdigheden...

En nog een klein detail, als je naar Nepal komt moet je kunnen leven met slechte Wifi... Alle foto's van ons avontuur volgen nog in een volledig album, maar dat moet wachten op goede wifi...

Goed nieuws

Na een heel erg zware week, vol ups en downs, traantjes, maar ook leuke momenten, angst verbijstering, verdriet, vriendschap,... is er absoluut zonder twijfel goed nieuws. Tijdens de afgelopen week heb ik samen met mama en papa besloten om voor een oplossing te zoeken. Het moet natuurlijk nog altijd leuk blijven en het moet een ongelofelijke ervaring zijn en geen straf. Mama is op dit moment onderweg naar Nepal. In feite, ze is aangekomen in Nepal en moet enkel nog de enorm hobbelige weg van 7 uur doen. En dan zal er een blij weerzien volgen.

Op die manier kan ik nog een week genieten van Nepal zonder een rollercoaster aan emoties. Hopelijk krijg ik zo de mooie kant van de cultuur en het land te zien. Ik kan met geen woorden beschrijven hoe blij ik ben dat ik eindelijk terug een knuffel kan krijgen van mama, één van de belangrijkste personen in mijn leven, samen met papa en Thijssen en natuurlijk de rest van mijn familie.

Zaterdag zijn we vanuit Barathpur, de stad waar ik de laatste week verbleven heb vertrokken naar het nationaal park van Chitwan. Een super leuk weekend, echt nodig na zo een zware week. 

Eens aangekomen konden we al onmiddellijk het stadje gaan verkennen. En niet gewoon saai te voet. Neen, met een ossenkar zijn we door het stadje gereden. Super cool. Wat wel vooral opviel was hoe de levensstandaard nog maar eens daalde bij het verlaten van de grote stad. Langs de straten lagen allemaal kleine huisjes uit leem met golfplaten als dak. Terwijl de mensen die erin woonden meestal heel gewoon en westers gekleed waren. Gek om te zien. Je kan het gewoon niet vatten dat ze in zulke huisjes kunnen wonen. 

Na het verkennen van het stadje trokken we de jungle in. We moesten eerst met een traditionele Nepalese kano de rivier oversteken. Best spannend, je kon je voet nog niet verzetten of de kano leek al om te kantelen. En om de spanning nog een tikkeltje op te voeren lagen er overal langs de oever van de rivier krokodillen op de loer. Eens overgestoken kropen we in echte safari jeeps opzoek naar de dieren. Op het tripje door de jungle zagen we neushoorns diep verscholen in het gras, hertjes, heel veel krokodillen, en aapjes in alle bomen slingeren. Het was voor mij de eerste keer dat ik zulke dieren in het echt zag en in een jungle was. Ik was super enthousiast. Iedereen zei maar de hele tijd dat ze zagen dat ik enorm aan het genieten was...

Om de dag leuk af te sluiten kregen we voor we gingen slapen een typische Nepalese dans te zien. Leuk om te zien hoe trots de jongens waren op hun cultuur en land. Het werd op die manier weer eens duidelijk hoe mooi dit land is en dat het niet alleen de ellende kent die ik de afgelopen week te zien kreeg. Heel blij dat ik Nepal ook eens op deze manier kon ervaren. 

De volgende ochtend was de beste ochtend tot nu toe. Eindelijk kon ik eens iets anders eten tijdens het ontbijt dan gewoon toast met boter. Er waren pannenkoekjes met honing, zalig, zeker als je zo graag eet als mij. Het was de start van weer een leuke dag. 

Na het beste ontbijt tot nu toe maakten we een uitstapje naar het 'Elephant breeding center'. Hier houden ze olifanten om ze op te leren en daarna te gebruiken om spullen te vervoeren, zware taken uit te voeren of toeristen rond te brengen. Om werkelijk in het center te raken moesten we opnieuw de rivier oversteken, maar deze keer niet in een kano, maar een akelig, hobbelig en smal brugje. Het brugje bestond uit bamboestokken met daarop zandzakjes. Bij elke stap die je zette voelde je het brugje bewegen. Zoals vele weten kan ik vaak overdrijven als het op zulke dingen aankomt. Maar deze keer echt niet, ik zweer het. Eenmaal het brugje overleefd, kwamen we aan bij de olifanten. Het was leuk dat we echte Aziatische olifanten te zien kregen. Maar tegelijkertijd ook zielig om te zien hoe de olifanten vast hingen aan een ketting en niet verder konden dan amper drie meter. We vonden het allemaal heel erg zielig voor de olifanten en leefden allemaal mee. 

Om het bezoek aan Chitwan af te sluiten mochten we rondkijken in de winkels en cadeautjes kopen voor familie en vrienden. De winkelstraten van Chitwan tellen maar liefst één straat. Eventjes om familie nieuwsgierig te maken, maak maar plaats onder te kerstboom want de cadeautjes zijn bijna allemaal gekocht... :-).  Ook vandaag was het weer een leerrijke dag, ik heb leren afpingelen. Ik vond het zo erg voor de winkeleigenaars, maar het is hier heel erg normaal om dat te doen. Weer een nieuwe ervaring erbij ;-). Je kan het best gek noemen om hier te 'shoppen', maar het is leuk om eens te doen en al die gezellige winkeltjes binnen te gaan en rond te neuzen. 

Om het samenvatten het was een leuke ontspannend weekend, met een lekker ontbijt :-). Moet ook kunnen als je in Nepal bent. Het is niet de bedoeling om alleen alle ellende te zien maar ook te ontdekken in wat voor een mooi land je tegelijkertijd terecht bent gekomen. 

Zo oneerlijk...

Na de nodige ontspanning van gisteren volgde er vandaag weer de nodige spanning en emotie...

Vandaag op de planning: 'Cancer Hospital'. Van alleen de naam al kreeg ik rillingen. Voormiddag mochten we een uurtje in de Minor OT bijwonen. Dit is de plaats waar kankerpatiënten terecht komen na hun operatie. Hun wonden worden verzorgd en eventuele beenmergpuncties worden uitgevoerd. Deze twee -niet even aangename- dingen hebben we live mogen meemaken.
Vanaf het moment dat je het ziekenhuis binnenwandelt, voel je de spanning en de ellende die er overheerst. Het is bijna nooit goed nieuws als je op zo een plaats terechtkomt.

Het bezoek aan dit ziekenhuis was enorm confronterend voor mij. Zeker na het overlijden van opa enkele weken geleden... Het is gewoon enorm oneerlijk als je ziet dat opa in België zelfs geen kans had tegen kanker, dan is het hier gewoon hopeloos. Hoe oneerlijk kan het leven zijn... De mensen die er rond liepen zagen er niet uit. Het was letterlijk vel over been.

In de Minor OT kregen we de wonden van de patiënten na de operatie te zien. Verschrikkelijk. Ze waren bijna allemaal ontstoken of niet optimaal gehecht. En het zien van dat in combinatie met het lijden van de patiënten, hartverscheurend. De wonden die we te zien kregen waren gewoon gruwelijk. Iemand hand een enorm gezwel op zijn kaak. Er zat zelfs een gat in. Om het te verzorgen gooiden ze er gewoon waterstofperoxide over. En dan deden ze er wat watten rond met als gevolg dat de watten helemaal in de wonden hingen tegen de volgende verzorging. Na alle wonden kregen we een beenmergpunctie te zien. Daar was ik echt even niet goed van... De eerste patiënt voor een punctie was een oudere man. Ongelofelijk erg als je ziet hoe hij eraan toe was. De man moest door enorm veel pijn en dat terwijl wij het gewoon allemaal konden zien... Na de punctie werden de stalen gewoon in een opengescheurde zakdoekendoos gelegd en naar het lab gebracht... Ik was even geschokt. Als je ziet hoeveel pijn de man moest doormaken en dat de stalen dan gewoon zonder enige bescherming in een gescheurd doosje worden gelegd...
De volgende patiënt was een kindje van één jaar. Deze heb ik toch even moeten passen, want dat kon ik gewoon niet aan. Twee kamers verder hoorden we het kindje nog wenen en schreeuwen, het was letterlijk alsof mijn hart in 10 000 stukjes brak.

Na de Minor OT kregen we de neuro- en de pre-operatie afdelingen te zien. Zeker niet minder schokkend. Gelukkig hebben we van deze afdelingen niet te veel buiten het controleren van de vitale functies kunnen zien. Dat zou gewoon te veel zijn geweest... We stonden met enkele verpleegsters te praten en te helpen toen er plots een jongetje bij kwam staan. De verpleegsters vertelden ons dat hij 11 jaar oud was en de diagnose van nierkanker gekregen had. Hij zou morgen worden geopereerd. Ongelofelijk knap hoe positief het jongetje was. Daar kan ik alleen maar ongelofelijk veel respect voor hebben! Wat me ook meteen opviel, was dat er nergens monitoren langs het bed stonden om de hartslag van de patiënten te meten. Lijkt me toch niet overbodig na een zware neurologische operatie.
Op de neuroafdeling moesten we natuurlijk onze schoenen uitdoen om infecties tegen te gaan. Maar tegelijkertijd mocht gewoon iedereen de afdeling in en uit lopen en waren mondmaskers, haarnetjes, schorten allemaal niet nodig.

Gisteren aan telefoon had ik nog met mama en papa besproken dat het misschien niet slecht is om toch proberen een beetje gezonde afstand te houden van de situatie omdat ik er anders gewoon aan kapot zou gaan. Maar met deze beelden, is het gewoon onmogelijk om onbewogen te blijven… De pure ellende… Het is gewoon ongelofelijk dat ze hier niet de kansen krijgen om de patiënten beter te verzorgen, want iedereen heeft toch het recht op een zo goed mogelijke verzorging en behandeling. Het laat toch nog maar eens zien hoe oneerlijk het leven en de wereld kan zijn. 

Wat ik wel moet toegeven is dat de verpleegsters enorm behulpzaam en vriendelijk zijn. Ze willen ons altijd zoveel mogelijk leren en informatie meedelen ook al zijn ze vaak druk bezig. Alle wetenschappelijke opleidingen in Nepal worden in het Engels gegeven. Handig. Converseren met de mensen in het ziekenhuis lukt dus vaak best goed. Iedereen doet zo hard zijn best maar ze kunnen vaak niet al het mogelijke doen door het gebrek aan kennis of mogelijkheden in het land. Enorm jammer! 

Na de schokkende beelden van het ziekenhuis was het tijd voor toch een beetje ontspanning. Moet ook kunnen. We kregen een echt originele Yogales. De leraar was niet bepaald het type dat je verwacht als yoga-instructeur, maar ik moet hem nageven dat hij er wel wat van kon. We hebben allemaal superhard gelachen en ons geamuseerd. Ik denk dat iedereen er wel nood aan had. Over mijn eigen yogatalent denk ik dat het beter is dat ik niet te veel schrijf, want het was zacht uitgedrukt...rampzalig. 

De Nepalese cultuur is op sommige vlakken gewoon compleet het omgekeerd van wat wij gewoon zijn. Om een voorbeeldje te geven, als Nepalezen ‘ja’ bedoelen, dan schudden ze met hun hoofd opzij - voor ons een soort van nee. Super verwarrend! Als je bijvoorbeeld in het ziekenhuis bent en je vraagt aan een dokter of je kan helpen of of je mag observeren en ze schudden enkel met hun hoofd, dan moet het altijd even tot me doordringen wat ze nu eigenlijk bedoelen.

Zo is het ook bijvoorbeeld als ze teken doen dat je mag meekomen. Zij doen dat met hun hand andersom. Voor ons dus het teken van weggaan. Ik wacht dus altijd even tot ik zeker ben om misverstanden te voorkomen. Het zijn allemaal van die kleine dingetjes, maar veel kleine dingetjes zorgen voor veel verwarring in mijn hoofd ;).  

Eén van de dingen waar ik absoluut niet aan gewoon raak is het staren. Hier in Nepal is staren absoluut niet onbeleefd. Dus wat doen de mensen hier als ze plots een groep Westerse jongeren zien staan op straat? STAREN! Het is toch even schrikken als er iemand voor je loopt en zich de hele tijd omdraait en je blijft aanstaren… Super gênant want ik weet nooit wat te doen. Uit onwennigheid lach ik dan maar eens vriendelijk, maar de mensen geven dan gewoon geen kik. Soms als we in groep staan en de coördinatoren moeten iets uitleggen dan komen de mensen er gewoon bij staan. Terwijl ze er waarschijnlijk niet eens iets van begrijpen… Best grappig. 

Na een vermoeiende dag en emotionele rollercoaster was het tijd om onder mijn muggennetje te kruipen. Niet altijd even praktisch als je niet blijft stilliggen in je slaap :-). 

Jezelf tegenkomen...

Als ze mij vroeger zouden hebben gevraagd om een blog bij te houden over al mijn ervaringen in Nepal of over eender wat, zou ik eens gezucht hebben. Of zou het me heel veel moeite hebben gekost om me aan mijn woord te houden en zoveel mogelijk te schrijven over wat er in me omgaat tijdens mijn verblijf in één van de armste landen van Azië.

Ondertussen heb ik echt het plezier gevonden in alles gewoon te beschrijven wat er in me omgaat. En kijk ik er zelfs naar uit om een volgend bericht te schrijven. 

Zo ver weg zijn van huis kan best akelig zijn. Gewoon het gevoel dat mama en papa niet in de auto kunnen stappen en een paar uur later hier zijn. Met dat gevoel heb ik best al wat problemen gehad. Het is waarschijnlijk voor niets nodig maar je kan er niets aandoen als je nu eenmaal op bepaalde vlakken een schrikscheet bent en net ietsje minder sterk bent als de anderen. 

Toen ik gisteren aan de telefoon was met papa, vertelde ik dat ik zelfs boos op mezelf was en misschien zelfs een beetje beschaamd over het feit dat ik hier maar niet kan wennen aan de gewoonten en de omstandigheden. Als je weet dat deze mensen hier (vaak) perfect gelukkig zijn en elke dag in deze omstandigheden leven. Niet bepaald iets waar ik trots over ben... Ik doe echt mijn best om aan alles gewoon te worden en alles laten door te dringen, maar ik dacht dat dat toch net ietsje makkelijker zou zijn. 

Ik kan ondertussen perfect beschrijven wat een cultuurshock is en dat het niet altijd even makkelijk is om daar me om te gaan... 

Naar huis bellen en vertellen over wat je allemaal hebt gezien is niet altijd even makkelijk. Gisteren was een net ietsje meer ontspannend als de voorgaande dagen, en zelfs dan nemen de emoties nog de overhand. 

Gelukkig helpt het schrijven van deze blog om de akelige gedachten en de emoties van me af te schrijven... En zeker als je dan ook nog eens zo leuke reacties krijgt over wat je schrijft en over de dingen die je probeert over te brengen naar de mensen thuis. 

Gisteren mochten we de dag doorbrengen in 'Familiy planning hospital'. Het eerste uur moesten we gewoon wachten tot de dokter aankwam, maar daar hadden ze ons al voor gewaarschuwd, Nepali time. Op tijd komen is voor de mensen in Nepal geen must, en niemand stoort zich er aan. Gisterenochtend was dus een testje om te wennen aan de echte Nepalese levensstijl. Ook zeker niet onbelangrijk als je twee weken helemaal moet opgaan in de plaatselijke cultuur en gewoontes. Als je het eens weet, maakt dat ook niet meer uit. Zij vinden het waarschijnlijk super vreemd dat wij altijd op het afgesproken uur op de afgesproken plaats zijn :-). In het niet op tijd zijn kan ik me wel vinden, dat is voor mij altijd al een opgave geweest ;-).

Na het wachten kregen we de ongelofelijke kans om een operatie mee te maken. We stonden letterlijk langs de operatietafel en konden perfect zien wat er allemaal gebeurde.

Het grote verschil met thuis? (of althans wat mij opviel, want ik ben natuurlijk geen dokter). De hygiëne! We moesten onze schoenen uitdoen en gewoon een soort van groene doeken voor ons binden, een haarnetje aandoen en een mondmaskertje -dat ongelofelijk stonk... Na de operatie moesten we die doeken en mondmaskers gewoon doorgeven aan de volgende persoon en moesten zij gewoon exact hetzelfde aandoen om de operatie bij te wonen. Het werd niet eens even terug ontsmet. 

Toen ik 's avonds in de supermarkt kwam, had ik zelfs de indruk dat de supermarkt properder was dan de operatiekamer. 

's Avonds kwam er een chirurg uit het CMC hospital een lecture geven over wat er allemaal gebeurt tijdens een operatie, wat je plichten zijn als chirurg, wanneer de operatie het meeste kans heeft op slagen, enzovoort. Hij wees ons er op dat een goede dokter niet alleen zijn patiënten kent door de ziekte, maar zelfs de naam van zijn patiënten nog kent zelfs jaren na de operatie... en zo een dokter, biomedische wil ik worden... 

Een ander iets wat hij ons vertelde ging over het verschil in ziekten tussen Nepal en de westerse wereld. In Nepal is tuberculose nog heel gewoon. Dat komt door de verschillen in levensgewoontes. Zo is alles hier bijvoorbeeld super stoffig. Als je naar de skyline van de stad kijkt lijkt het alsof de lucht rond de stad nooit echt helder is. Er hangt altijd stof doordat de wegen niet verhard zijn. En ander oorzaak is dat de mensen hier vaak met verschillende personen in dezelfde kamer leven. Ze slapen bijvoorbeeld met vijf mensen in één kamer. Iets wat toch niet zo vanzelfsprekend is bij ons in Europa. 

Ik apprecieerde het enorm dat een echte chirurg de tijd nam om dat allemaal aan ons te vertellen, toch niet zo vanzelfsprekend dat zo iemand er de tijd voor wil nemen om aan een groepje 17-jarigen te komen vertellen over operaties. Het was superinteressant om al zijn verhalen, ervaringen en goeie raad te horen... 

Vandaag krijgen we de kans om in het 'Cancer hospital' een kijkje te gaan nemen. Dat zal waarschijnlijk wel weer een iets zwaarder dagje worden. 

Ik ben blij dat ik weer na een dagje kan zeggen dat ik zoveel heb bijgeleerd, niet alleen op medisch vlak maar toch ook weer veel over de Nepalese cultuur en gewoonten. Tijdens mijn verblijf hier in Nepal heb ik niet alleen dat geleerd maar kom ik elke dag mezelf tegen. Ik leer om met mijn emoties om te gaan en begin te ontdekken waar mijn grenzen liggen... Dat is absoluut niet simpel als je alleen hier bent en niet zomaar met iemand, die je supergoed kent, erover kan praten. En als het kan dan ook nog eens niet in je eigen taal maar in het Engels, niet altijd even simpel... Maar als ik thuis ben is deze ervaring toch weer iets dat ik kan doorstrepen op het lijstje met mijn dromen en ervaringen... 

Geen ontspanning, wel een ongelofelijke ervaring

Van zondag tot nu, dinsdag is mijn visie op de wereld al zo ongelofelijk veranderd. Hoe de mensen hier leven, dat kan je je gewoon niet inbeelden zonder het in werkelijkheid te hebben gezien. 

Toen ik op zondagavond aankwam in Kathmandu, leek het ‘nog wel mee te vallen’. Dit is ook de verkeerde woordkeuze. Maar door alles dat ik ondertussen al heb gezien, viel het inderdaad nog wel mee. Maandagochtend rond 6 uur ’s ochtends namen we een busje op weg naar Chitwan. Toen was het ondertussen licht geworden en kon ik werkelijk iets van de stad zien. De mensen lopen allemaal precies doelloos rond, auto’s rijden overal. Eigenlijk horen ze aan de linkerkant te rijden, maar ze rijden gewoon overal. Te veel afval op straat? Geen probleem ze maken gewoon een bergje en steken dat in brand. Zeker niet uitzonderlijk als je door de stad wandelt en overal vuur ruikt. Honden en koeien lopen overal rond. En niemand lijkt het erg te vinden. Het is gewoon normaal… Wij zouden het ons absoluut niet kunnen inbeelden dat er plots een koe voor onze deur zou staan. Ik heb nog niet de kans gehad om de hoofdstad werkelijk te beleven. Maar vanuit de auto zijn chaos, armoede en ‘vreemde’ gewoontes de woorden die het best de stad beschrijven volgens mij.

Ik zei al dat ik niet wist waaraan ik me zou moeten verwachten. Maar de weg was nog zoveel erger dan ik me had kunnen voorstellen. Het was een weg van ongeveer 140 km en het duurde ongeveer 6 uur. Ik denk dat ongeveer 40 km van de weg werkelijk verhard was. De rest bestond uit putten, putten en nog eens putten. En dat 140 km lang is zeker geen aanrader.

De weg was ‘peanuts’ in vergelijking met hoe de mensen langs deze weg moesten leven. De ‘huisjes’ waren gewoon houten planken met daarop golfplaten. Soms zelfs een beetje angstaanjagend als je ziet in wat voor omstandigheden de mensen moeten leven. Aangekomen in Chitwan, was ik moe en zelfs gechoqueerd. Ik had verwacht dat de omstandigheden erg zouden zijn, maar volgens onze normen is het gewoon niet leefbaar. Ik heb het geluk dat wij in een goed hotel mogen verblijven hier. Althans goed volgens hun. De ervaring zou natuurlijk ook niet echt zijn als we in een chique hotel zouden verblijven. Maar een propere badkamer zodat ik me zou durven douchen had zeker geen kwaad gekunnen Een klein voorbeeldje: vanochtend tijdens het ontbijt kroop er een kever over de tafel… Ondertussen na 2 nachten in Nepal geraak je er aan gewoon.  Dit is hoe de mensen leven hier. En daar heb ik  absoluut respect voor, want als ik eerlijk ben zou ik het niet kunnen. Ik was zo blij toen we naar de supermarkt konden gaan en ik eindelijk eens iets kon zien dat gewoon zoals thuis was.

Vandaag was de eerste dag dat we in het ziekenhuis waren. Ik kreeg de kans om te observeren en ongelofelijk veel bij te leren in de afdeling over tropische ziekten en over de pre- en postnatale afdeling. Tropische ziekten was onmiddellijk mijn eerste keuze. Dat kan je thuis natuurlijk nooit zo beleven als hier. Er ligt thuis niemand in het ziekenhuis die gebeten is door een rat en daardoor lijdt aan ‘Dengue fever’. We mochten zelfs bij tuberculose patiënten, maar daarvoor moesten we een mondmasker dragen en aanraken was strikt verboden. We leerden ook over hoe ze deze ziekten allemaal proberen te genezen. Ondertussen weet ik ook dat  biomedische wetenschappen studeren en dan specialiseren in tropische ziekten wel iets voor mij zou zijn. Superinteressant.  (Natuurlijk weet je dat ook als je in België bent, maar ik besef nu dat tussen het werkelijk beleven en denken dat je het je kunt verbeelden en enorm groot verschil is.) 

Vandaag in het ziekenhuis wou ik toch absoluut de traditionele Nepalese Mo Mo’s proeven. Ik vroeg of deze pikant waren maar onze begeleider zei absoluut van niet. Na één hap wist ik het al, dit was ongetwijfeld het meest pikante wat ik ooit in mijn leven heb gegeten. Alles stond in brand. Ik heb letterlijk op een half uur tijd 2 liter water gedronken. Altijd positief denken hebben ze me geleerd. Wel ik heb die middag voor 25 cent mijn buikje volgegeten. 

Om het eten in Nepal in één woord te beschrijven: rijst. Dat volstaat. 

Verblijven in Nepal op deze manier is zeker geen ontspanning, maar een ongelofelijke ervaring. Het is niet altijd even makkelijk om met weinig slaap en met zulke situaties en ervaringen om te gaan. Mama en papa vroegen of de andere meisjes en jongens het er ook zo moeilijk mee hadden. Absoluut, maar ik denk dat ik gewoon mijn emoties net ietsje minder goed kan beheersen als de anderen… :)

De mensen in Nepal zijn supervriendelijk. Maar je merkt dat ze op een andere manier vriendelijk zijn als ons. Zij zijn vriendelijk omdat dat eigenlijk alles is wat ze hebben. Misschien niet zo mooi gezegd, maar wij zijn vriendelijk omdat dat ons geleerd is dat het hoort. Natuurlijk niet iedereen… 

Wat ik zeker weet is dat mijn kijk op de wereld volledig veranderd is en dat ik er nu 100% zeker van ben dat een tennismatch verliezen absoluut niet het ergste is in de wereld. Leven in een hotelkamer zonder een regendouche of zonder tv of minibar, daar zal je niet van sterven. En dat je gelukkig moet zijn met de kleine dingen in het leven. Als ik dat na amper 2 dagen verblijven in Nepal al heb ingezien ben ik zeer benieuwd wat me nog allemaal te wachten staat.

Wat ik wel moet toegeven is dat de Nepalezen een prachtige natuur hebben … 

Suva ratri, 

(Slaapwel in het Nepalees, vandaag geleerd in onze eerste Nepalese les)

Zaventem tot Dubai, wat een verschil

Gisteravond zat ik nog in Zaventem samen met ons supergezin te wachten om eindelijk te stap te wagen en door de controles uit te lopen en het vliegtuig in te stappen.
Gelukkig had ik tijdens de check-inn al kennisgemaakt met Sara. Een meisje uit Gent dat ook helemaal alleen naar Nepal vertrok. Toch leuk als je weet dat je net een beetje minder alleen het vliegtuig opstapt.

Na 6 uur in de lucht zijn we terecht gekomen op Dubai airport. Absoluut geen idee wat ik hiervan zou moeten verwachten.
Al ben ik nu wel blij dat ik hier niet alleen ben en dat ik samen met Sara alles kan uitzoeken.

4 uur wachten op een vreemde luchthaven, wat doe je dan? Het is leuk om hier gewoon even te zitten en rond te kijken. Wat opvalt? Veel minder Westerse culturen en een echt allegaartje aan verschillende culturen en nationaliteiten. In het begin eventjes wennen aan alle verschillen die wij bij ons absoluut niet gewoon zijn. Overal waar je kijkt zie je andere gewoontes. Wel leuk dat je nu de kans krijgt om rustig te zitten en rond te kijken en alles even te laten doordringen. Misschien zelfs in het begin even schrikken als meisje van 17 als je niet gewoon bent van al die verschillende en voor ons vreemde culturen plots in het echt ziet.


De volgende vlucht die nu op komst is, is voor mij de spannendste. Nu gaan we echt naar Kathmandu. Absoluut geen idee hoe ik me het leven daar moet voorstellen. Ik kan niet wachten om daar alles te gaan ontdekken samen met de andere vrijwilligers.
Volgens de planning hebben we deze avond nog de tijd om ons even te installeren en op tijd te gaan slapen, voor de eerste dag, maandag. Dan zullen we met een busje naar het zuiden van Nepal reizen. Stiekem hoop ik dat het zo een leuk busje gaat zijn zoals je altijd in de films ziet. Al is de weg naar Chitwan maar 140km, toch zal het een reis worden van 5-6 uur. Benieuwd op wat voor wegen we daar dan terecht gaan komen...

Binnen enkele uren kunnen we op het vliegtuig en kan ik beginnen te fantaseren over hoe de volgende 2 weken van mijn leven er gaan uit zien...

Van veel traantjes tot Nepal...

Gewoon doen zoals iedereen doet, gewoon in het rijtje lopen en het liefst niet opgemerkt worden... Niets voor mij.

Het verschil maken bij mensen, dat is iets wat ik altijd al gewild heb. Vrijwilligerswerk doen, mensen helpen, mensen proberen blij te maken en als je daarin slaagt, wat een gevoel moet dat zijn... Dat gevoel heb ik altijd willen hebben...

Vandaar mijn idee om vrijwilligerswerk te doen. En zeg nu zelf 17 jaar, het jaar voor je gaat verder studeren, het jaar waarin ik heb beslist om examencommissie te beginnen,... een beter moment om één van je dromen waar te maken is er niet.

Als je in de familie bekend staat als het meisje met ADHD, waar ik zeer trots op ben :), zijn ze gewoon dat je impulsieve beslissingen neemt. Maar sorry hiervoor moet ik jullie toch teleurstellen, de beslissing om naar Nepal te trekken was niet op vijf minuten genomen.
Na lang zoeken, twijfelen, weer een andere bestemming kiezen, weer een andere organisatie, nog eens twijfelen, is het er dan toch van gekomen. In september heb ik mijn aanvraag ingediend.
En amper een dag later kwam de bevestiging... Toch even slikken als je realiseert dat je echt helemaal alleen naar Nepal gaat.

Zo een tripje van amper twee weken heeft toch net iets meer voorbereiding nodig dan ik had verwacht. Om Nepal binnen te mogen heb ik een visum nodig, dus dan maar even naar Brussel om dit aan te vragen. Vliegtuigtickets ook niet onbelangrijk, toelating van mijn ouders dat ik mag vertrekken,... Gelukkig was dit laatste niet het probleem. Ik denk dat ze mij eerder zouden hebben voor zot verklaard als ik deze kans had laten schieten. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het voor hun spannend is om hun 17-jarige dochter op het vliegtuig te zien stappen naar een onbekend land.

Tijdens mijn hele voorbereidende periode heb ik hulp gekregen van Claudia. Zij woont in Zuid-Afrika maar is een specialist in reizen naar Nepal, ze werkt dan ook voor de organisatie waar ik mee vertrek. Ze gaf me allerlei tips over hoe ik alles het best kon aanpakken en heeft er voor gezorgd dat ik niets belangrijks zou vergeten. Zeker handig aangezien ik vaak vergeet, dingen over het hoofd zie of onnauwkeurig ben. Maar dankzij haar en natuurlijk mama en papa gaat alles hopelijk in goede banen lopen.

Spannend? Geen twijfel mogelijk. Wie me al kent van toen ik nog een klein meisje was, weet waarschijnlijk dat ik overal bang voor was. Van het moment dat ik bij nieuwe mensen kwam zei ik niets, soms zelf een traantje. Als ik het tennisplein op moest om te trainen, wat ik eigenlijk super graag deed, waren er vaak heel veel traantjes. Hoge golven op zee als we met de boot weg waren? Mijn persoonlijk alarm was van de partij.
Samengevat, van een klein meisje met veel traantjes naar een meisje dat alleen op de vlieger naar Nepal stapt... Het harde werk van mama en papa heeft dan toch geloond. Al denk ik dat bij het echte vertrek de oude traantjes toch weer boven zullen komen...

Op 9 december 2017 om 21:35 is het eindelijk zo ver. Dan stap ik het vliegtuig op en kan het avontuur beginnen. Met de organisatie 'Projects abroad' trek ik samen met ongeveer een 20-tal andere jongeren -Australiërs, Chinezen, Britten,...- naar Chitwan, Nepal. Wat me vooral gerust stelt is het feit dat ik toch al contact gehad heb met verschillende mensen die ook zullen deelnemen aan het project. Zo heb ik bijvoorbeeld al veel kunnen praten met Amanda uit Adelaide. Best grappig als je weet dat ik zit te klagen over de regen en het koude weer in België, terwijl zij op dit moment niets liever heeft dan regen, want ze kon niet slapen door de ongelofelijke hitte.

Gedurende twee weken gaan we helpen in ziekenhuizen helemaal aan de andere kant van de wereld, best spannend als ik dit zo zie staan. We krijgen de kans om mensen te helpen in ziekenhuizen van één van de armste landen van de wereld. Een kans die ik absoluut niet zou willen missen. Natuurlijk krijgen we ook tijd om van het land zelf te genieten en kennis te maken met de Nepalese cultuur.
Berichtje aan mijn familie, het zullen dit jaar Nepalese kerstcadeautjes worden :)

Ik kijk er heel erg naar uit om eindelijk mijn eigen dromen beginnen waar te maken...