Alle berichten

vrijdag 22 december 2017

Alles laten bezinken...

Een poging om alles te verwoorden, ook al weet ik dat me dat niet gaat lukken... Er zullen na dit berichtje nog blogjes volgen denk ik om toch maar zo goed mogelijk alles te kunnen beschrijven... 

De laatste loodjes wegen het zwaarste hoor je wel eens zeggen…Dat spreekwoord begrijp ik op dit moment volledig. 

Toen ik aan het begin van deze twee weken op de luchthaven van Zaventem stond en afscheid nam van mijn familie, wist ik dat deze twee weken zwaar zouden zijn. Maar ik heb ontdekt dat tussen 'zwaar' en 'ZWAAR' nog een groot verschil zit. Je denkt dat je je voor je vertrek kan voorbereiden op wat je daar te zien gaat krijgen, maar geloof me dat kan je niet. De beelden die ik in de ziekenhuizen gezien heb, het afzien en lijden van de mensen, ik had nooit verwacht dat dat zo een indruk op me zou achterlaten. Het zien van de leefomstandigheden van de armen maar ook zelfs van de rijkere, heeft mijn gedacht over de samenleving volledig veranderd. Hun onwetendheid over het belang van hygiëne, regels en sociale zekerheid is toch iets om eens te laten bezinken. 

De lessen die ik gedurende deze twee weken heb geleerd zal ik nooit vergeten. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat als je met zulke situaties in aanraking komt het belangrijk is om een gezonde emotionele afstand te houden van de mensen. Anders ga je er gewoon aan kapot. 
Iets anders dat ik geleerd heb is dat elk land met een mooie natuur, cultuur, lieve mensen ook een verschrikkelijke harde keerzijde heeft. En in sommige landen is dat verschil net iets groter als in andere. Maar het is in elk land van toepassing. 
Nog een heel belangrijke les. Wees dankbaar voor alles dat je hebt: je supergezin en familie, een huis met vier muren en een echt dak, veilig eten, proper drinkwater, een warme en propere douche, regels in het verkeer en immens veel kansen die ons worden toegeschoven.
In de ziekenhuizen heb ik met verschillende studenten een babbeltje geslaan en zij vertelden bijna allemaal dat ze na hun studies of tijdens hun studies hun thuisland moesten verlaten omdat ze anders gewoon geen toekomst zagen. En als je zoiets hoort en ziet weet je plots hoe gelukkig je mag zijn. 

Nepal was het eerste land dat ik bezocht, waar de mensen een andere huidkleur, cultuur, schrift en geloof hebben. En dat is best schokkend als je daar eerst helemaal alleen terecht komt. Met verschillen is absoluut niets verkeerd, het zou maar saai zijn als iedereen hetzelfde was, maar het is gewoon even wennen. Het gedacht dat je dan opnieuw naar huis kan gaan kan je soms geruststellen. Als je dan even nadenkt en alles laat doordingen kom je tot heel erg confronterende vaststellingen. Na amper twee weken denk ik dat ik me kan voorstellen hoe vluchtelingen van allerlei landen zich voelen om hier terecht te komen. En sorry, maar eigenlijk kan ik dat nog altijd niet maar ik ben in mijn ogen een stapje verder bij het kunnen inbeelden. Je komt in een land terecht waar je helemaal niets herkent en nul raakvlakken mee hebt. Je kent de taal niet, je snapt niet waarom ze bepaalde dingen doen, je kent de omgeving niet, je kent de natuur niet, je snapt hun geloof niet, het eten is totaal verschillend, de omgang met mensen,... Je voelt je verloren en eenzaam. En dat na amper twee weken en met het vooruitzicht om terug naar huis te kunnen gaan. Sorry aan iedereen die ik ooit kritiek heb gegeven over het feit dat ze moeite hadden met zich aan te passen, want ik denk dat ik jullie een klein beetje begrijp en snap dat het een onmogelijke missie lijkt. Ik ben nooit tegen vluchtelingen geweest en je zou altijd je antwoord gehad hebben als je daarover tegen mij zou beginnen. Maar geloof me mijn antwoord zal vanaf nu toch nog anders zijn. En begrijp me niet verkeerd. Iedereen hoort zijn eigen menig te hebben, maar iedereen zou het eens moeten beleven... 

Ik ben nog nooit zo blij geweest om terug in een propere zetel te zitten en een warme douche te kunnen nemen en ja zelfs een lekkere portie chicken nuggets te eten. Als ik er nu over nadenk is het eigenlijk een beetje erg. Wij vinden dit allemaal zo normaal, maar de mensen in Nepal en nog zoveel andere landen hebben dat waarschijnlijk nog nooit gedaan en toch zijn zij ook gelukkig... 

Op de luchthaven vlak voor ons vertrek naar huis hebben mama en ik een acupuncturiste ontmoet. Ze had vijf weken in een bergdorpje gewoond en geholpen. Haar verhalen waren ongelofelijk en angstaanjagend. Ze vertelde ons dat ze op vijf weken tijd vier aardbevingen had meegemaakt. Drie die niet zo erg waren, maar toch ook één die voor veel paniek zorgde. En op dat moment besefte ik hoe groot het natuurgeweld in Nepal is. Ik begreep plots ook waarom wij in ons hotel uitleg kregen over wat te doen bij een aardbeving en dat de aardbeving van 2015 vroeg of laat herhaald zal worden. Als ik dit allemaal geweten had voor mijn vertrek weet ik niet of ik had mogen vertrekken van mama en papa en of ik dat wel had gewild. Goed dat je vaak pas dingen inziet nadat je ze hebt gedaan. 

Ik ben zo blij dat mama is nagekomen en dat ik nu iemand heb waarmee ik hierover kan praten want het is toch niet niks zo een ervaring en reis. 

Al deze dingen besef je pas als je echt thuis bent en alles kan laten bezinken.... 

Eén van de dingen die ik ondertussen ook heb bijgeleerd is dat ziek worden in Nepal er jammer genoeg ook bij hoort. Gelukkig niets ernstig, maar toen ik het ’s nachts voelde opkomen was ik wel even in paniek. Ik had tijdens het raften verschillende slokken rivierwater binnengekregen en iedereen had mij zo gewaarschuwd voor het water. Daarbij ook nog eens de beelden van alles wat ik in de ziekenhuizen gezien had. Ik wou absoluut niet naar het ziekenhuis. En iedereen die me kent, weet dat ik altijd aan het ergste denk ;-)... Maar gelukkig was dat niet het geval. 


Begrijp me absoluut niet verkeerd. Deze twee weken waren ongelofelijk belangrijk, zwaar en toch mooi.






Ik ben supertrots op mezelf dat ik dit toch gedaan heb. Want als ik eerlijk moet zijn had ik nooit gedacht dat ik op het vliegtuig naar Nepal zou stappen. Ik heb dan wel niet de volledige twee weken het project afgewerkt. Maar hetgeen dat ik geleerd heb tijdens mijn verblijf in Nepal gedurende het project en mijn tijd met mama is onbetaalbaar. Nepal en haar cultuur, natuur en mensen heeft zo een indruk op me nagelaten en dat zal ik nooit vergeten.
Iedereen zou het gezien moeten hebben, maar je moet goed weten waaraan je begint, want als ik eerlijk moet zijn had ik het een beetje verkeerd ingeschat... 

Ik wil heel graag nog eens terug naar Azië gaan, maar het heeft toch eventjes tijd nodig, want dit verdient een mooi en goed plekje in mijn gedachten... 

Alles dat ik geleerd, gezien en ervaren heb tijdens de voorbereiding, de werkelijke twee weken en hetgeen dat nog gaat komen tijdens het verwerken van deze ervaringen is onbeschrijfelijk. Ik besef het op dit moment nog niet allemaal en alles dat ik voorlopig besef krijg ik nog niet verwoord in deze blog... 

Ik wil iedereen toch ook nog bedanken, vooral mijn familie en ook mijn vrienden. Het klinkt super cliché, maar het doet ongelofelijk deugd als je superlieve berichtjes krijgt op het moment dat je het even niet meer ziet zitten... En om te zien en te horen hoeveel mensen mijn blogjes hebben gelezen, wow, dat had ik echt niet gedacht! 


Nu dit even laten bezinken en dan op naar het volgend avontuur!