Na een 7 uur lange rit over gaten en hobbels zijn mama en ik samen in Pokhara geraakt. Pokhara is een van de 'meer toeristische' steden in Nepal. Je hebt hier eindelijk niet meer het gevoel dat je de enige blanke bent die op straat rondloopt. Ondertussen was ik er ook al aan gewend geraakt om 'de vreemde' te zijn tussen alle Nepalezen en andere Aziatische volkeren. Maar het is toch leuk als je mensen van zelfs je eigen land tegenkomt. De busrit tot Pokhara op zich was al een hele beleving. Het was een klein en niet zo heel proper busje. Maar dat is nu eenmaal deel van de cultuur en dat kun je maar beter accepteren als je van het land wil genieten. Het grappige onderweg was dat er een jongen meereed die bij elk klein dorpje uit de deur ging hangen en 'Pokhara' begon te roepen terwijl we reden. Hij riep het zo vaak dat een klein kindje dat ook in de bus zat hem gewoon na begon te zeggen...Wat hier vooral opvalt is dat de mensen nog zoveel vriendelijker willen doen als je als toerist aankomt. Zo vriendelijk dat het soms zelfs opdringerig wordt, al bedoelen ze het zo helemaal niet. Tijdens het ontbijt halen zij het brood voor je uit de broodrooster, één keer vragen of het eten lekker was is niet genoeg, mensen die klaarstaan om je de weg naar de trap te wijzen,... Iets wat wij in onze cultuur totaal niet gewoon zijn.
Hier in Pokhara hebben we eindelijk de rust van Nepal ontdekt. We verblijven in Lakeside, het stadsgedeelte gelegen aan het Phewa-Meer. Er loopt een padje langs het meer op met leuke zaakjes om iets te drinken of iets leuks te eten. Hier heb je eindelijk de kans om tot rust te komen en even alle chaos en angst te vergeten.
Vandaag was onze eerste volledige dag in Phokara. Om een beetje extra spanning aan het Nepalese avontuur toe te voegen zijn we vandaag gaan raften op de Upper-Seti. Een rivier die ontstaan is uit het smeltwater van Himalaya. Een superleuke paar uurtjes en zeker een aanrader om met Paddle Nepal mee te gaan. Terwijl je als toerist je zit te amuseren op de rivier is het toch ook weer best confronterend. Aan de oevers van de rivier staan allemaal kleine houten hutjes waar mensen in wonen. Er hangen kleren buiten en branden vuurtjes. Terwijl de mensen die er wonen in de stenen stonden te graven en stonden te vissen in het midden van de ijskoude rivier, waren wij ons aan het amuseren. Om zichzelf toch een beertje te beschermen tegen de scherpe stenen en tegen de kou droegen ze twee paar sokken over elkaar. Maar tegelijkertijd stonden ze wel tot hun middel in het smeltwater. Het is best een dubbel gevoel dat je als toerist geld uitgeeft om je te amuseren terwijl zij helemaal geen geld kunnen uitgeven om te overleven.
Onze begeleider tijdens het raften was de coach van het nationaal raft- en kayakteam van Nepal. Hij was zelf ook al verschillende keren wereldkampioen geweest. Best gek dat zo iemand dan toch nog toeristen moet gidsen om aan een loon te geraken om zich te kunnen onderhouden. Tijdens de tocht konden we genieten van een enorm mooie natuur. We vaarden door kloven en op de achtergrond, konden we de Himalaya bewonderen. Langs de kant van de rivier liepen er op sommige momenten zelfs aapjes! Een superleuke ervaring!Na het raften maakten we nog een gezellig wandelingetje langs het meer. In één van de restaurantjes zagen we Sarah, het Belgisch meisje dat ik tijdens mijn vertrek in Zaventem heb leren kennen. Het was puur toeval om haar terug opnieuw te zien, maar wel leuk om onze ervaringen en ideeën over het land uit te wisselen.
Na een vermoeiende maar leuke dag was het tijd voor iets echt Europees. Een lekkere pizza in een echt Italiaans restaurant met als afluister een megalekkere tiramisu. Leuk om nog eens een bekende en lekkere smaak te ervaren. En dat hadden we ook wel verdiend. Het restaurant werd uitgebaat door Monica Gentile, een Italiaanse pizzabakster.En om de leuke avond af te sluiten was het tijd om een traditioneel Nepalees biertje te drinken. Al is een verkleinwoord hier niet op zijn plaats. Ik heb nog nooit zo een grote fles bier gezien. Het was een fles van 650 ml en 7% alcohol. Meer dan genoeg! Al vond mama het bier beter dan ons Belgisch bier...
Hetgeen dat ik vandaag geleerd heb, Nepal heeft kanten die ik voorlopig nog niet opnieuw wil beleven, maar het heeft ook absoluut zijn mooie kanten. Zelfs hier in het stadje Pokhara is dat te zien. Je wandelt door een rustig, aan het meer gelegen park terwijl er langs dat park de hopen vuil en de armzalige huisjes staan. Een land, een stad, een dorp en zelfs een straat vol tegenstrijdigheden...
En nog een klein detail, als je naar Nepal komt moet je kunnen leven met slechte Wifi... Alle foto's van ons avontuur volgen nog in een volledig album, maar dat moet wachten op goede wifi...
