Alle berichten

donderdag 14 december 2017

Jezelf tegenkomen...

Als ze mij vroeger zouden hebben gevraagd om een blog bij te houden over al mijn ervaringen in Nepal of over eender wat, zou ik eens gezucht hebben. Of zou het me heel veel moeite hebben gekost om me aan mijn woord te houden en zoveel mogelijk te schrijven over wat er in me omgaat tijdens mijn verblijf in één van de armste landen van Azië.
Ondertussen heb ik echt het plezier gevonden in alles gewoon te beschrijven wat er in me omgaat. En kijk ik er zelfs naar uit om een volgend bericht te schrijven. 

Zo ver weg zijn van huis kan best akelig zijn. Gewoon het gevoel dat mama en papa niet in de auto kunnen stappen en een paar uur later hier zijn. Met dat gevoel heb ik best al wat problemen gehad. Het is waarschijnlijk voor niets nodig maar je kan er niets aandoen als je nu eenmaal op bepaalde vlakken een schrikscheet bent en net ietsje minder sterk bent als de anderen. 


Toen ik gisteren aan de telefoon was met papa, vertelde ik dat ik zelfs boos op mezelf was en misschien zelfs een beetje beschaamd over het feit dat ik hier maar niet kan wennen aan de gewoonten en de omstandigheden. Als je weet dat deze mensen hier (vaak) perfect gelukkig zijn en elke dag in deze omstandigheden leven. Niet bepaald iets waar ik trots over ben... Ik doe echt mijn best om aan alles gewoon te worden en alles laten door te dringen, maar ik dacht dat dat toch net ietsje makkelijker zou zijn. 
Ik kan ondertussen perfect beschrijven wat een cultuurshock is en dat het niet altijd even makkelijk is om daar me om te gaan... 

Naar huis bellen en vertellen over wat je allemaal hebt gezien is niet altijd even makkelijk. Gisteren was een net ietsje meer ontspannend als de voorgaande dagen, en zelfs dan nemen de emoties nog de overhand. 
Gelukkig helpt het schrijven van deze blog om de akelige gedachten en de emoties van me af te schrijven... En zeker als je dan ook nog eens zo leuke reacties krijgt over wat je schrijft en over de dingen die je probeert over te brengen naar de mensen thuis. 

Gisteren mochten we de dag doorbrengen in 'Familiy planning hospital'. Het eerste uur moesten we gewoon wachten tot de dokter aankwam, maar daar hadden ze ons al voor gewaarschuwd, Nepali time. Op tijd komen is voor de mensen in Nepal geen must, en niemand stoort zich er aan. Gisterenochtend was dus een testje om te wennen aan de echte Nepalese levensstijl. Ook zeker niet onbelangrijk als je twee weken helemaal moet opgaan in de plaatselijke cultuur en gewoontes. Als je het eens weet, maakt dat ook niet meer uit. Zij vinden het waarschijnlijk super vreemd dat wij altijd op het afgesproken uur op de afgesproken plaats zijn :-). In het niet op tijd zijn kan ik me wel vinden, dat is voor mij altijd al een opgave geweest ;-).
Na het wachten kregen we de ongelofelijke kans om een operatie mee te maken. We stonden letterlijk langs de operatietafel en konden perfect zien wat er allemaal gebeurde.
Het grote verschil met thuis? (of althans wat mij opviel, want ik ben natuurlijk geen dokter). De hygiëne! We moesten onze schoenen uitdoen en gewoon een soort van groene doeken voor ons binden, een haarnetje aandoen en een mondmaskertje -dat ongelofelijk stonk... Na de operatie moesten we die doeken en mondmaskers gewoon doorgeven aan de volgende persoon en moesten zij gewoon exact hetzelfde aandoen om de operatie bij te wonen. Het werd niet eens even terug ontsmet. 
Toen ik 's avonds in de supermarkt kwam, had ik zelfs de indruk dat de supermarkt properder was dan de operatiekamer. 
's Avonds kwam er een chirurg uit het CMC hospital een lecture geven over wat er allemaal gebeurt tijdens een operatie, wat je plichten zijn als chirurg, wanneer de operatie het meeste kans heeft op slagen, enzovoort. Hij wees ons er op dat een goede dokter niet alleen zijn patiënten kent door de ziekte, maar zelfs de naam van zijn patiënten nog kent zelfs jaren na de operatie... en zo een dokter, biomedische wil ik worden... 

Een ander iets wat hij ons vertelde ging over het verschil in ziekten tussen Nepal en de westerse wereld. In Nepal is tuberculose nog heel gewoon. Dat komt door de verschillen in levensgewoontes. Zo is alles hier bijvoorbeeld super stoffig. Als je naar de skyline van de stad kijkt lijkt het alsof de lucht rond de stad nooit echt helder is. Er hangt altijd stof doordat de wegen niet verhard zijn. En ander oorzaak is dat de mensen hier vaak met verschillende personen in dezelfde kamer leven. Ze slapen bijvoorbeeld met vijf mensen in één kamer. Iets wat toch niet zo vanzelfsprekend is bij ons in Europa. 

Ik apprecieerde het enorm dat een echte chirurg de tijd nam om dat allemaal aan ons te vertellen, toch niet zo vanzelfsprekend dat zo iemand er de tijd voor wil nemen om aan een groepje 17-jarigen te komen vertellen over operaties. Het was superinteressant om al zijn verhalen, ervaringen en goeie raad te horen... 

Vandaag krijgen we de kans om in het 'Cancer hospital' een kijkje te gaan nemen. Dat zal waarschijnlijk wel weer een iets zwaarder dagje worden. 

Ik ben blij dat ik weer na een dagje kan zeggen dat ik zoveel heb bijgeleerd, niet alleen op medisch vlak maar toch ook weer veel over de Nepalese cultuur en gewoonten. Tijdens mijn verblijf hier in Nepal heb ik niet alleen dat geleerd maar kom ik elke dag mezelf tegen. Ik leer om met mijn emoties om te gaan en begin te ontdekken waar mijn grenzen liggen... Dat is absoluut niet simpel als je alleen hier bent en niet zomaar met iemand, die je supergoed kent, erover kan praten. En als het kan dan ook nog eens niet in je eigen taal maar in het Engels, niet altijd even simpel... Maar als ik thuis ben is deze ervaring toch weer iets dat ik kan doorstrepen op het lijstje met mijn dromen en ervaringen...