Zo oneerlijk...

Na de nodige ontspanning van gisteren volgde er vandaag weer de nodige spanning en emotie...

Vandaag op de planning: 'Cancer Hospital'. Van alleen de naam al kreeg ik rillingen. Voormiddag mochten we een uurtje in de Minor OT bijwonen. Dit is de plaats waar kankerpatiënten terecht komen na hun operatie. Hun wonden worden verzorgd en eventuele beenmergpuncties worden uitgevoerd. Deze twee -niet even aangename- dingen hebben we live mogen meemaken.
Vanaf het moment dat je het ziekenhuis binnenwandelt, voel je de spanning en de ellende die er overheerst. Het is bijna nooit goed nieuws als je op zo een plaats terechtkomt.

Het bezoek aan dit ziekenhuis was enorm confronterend voor mij. Zeker na het overlijden van opa enkele weken geleden... Het is gewoon enorm oneerlijk als je ziet dat opa in België zelfs geen kans had tegen kanker, dan is het hier gewoon hopeloos. Hoe oneerlijk kan het leven zijn... De mensen die er rond liepen zagen er niet uit. Het was letterlijk vel over been.

In de Minor OT kregen we de wonden van de patiënten na de operatie te zien. Verschrikkelijk. Ze waren bijna allemaal ontstoken of niet optimaal gehecht. En het zien van dat in combinatie met het lijden van de patiënten, hartverscheurend. De wonden die we te zien kregen waren gewoon gruwelijk. Iemand hand een enorm gezwel op zijn kaak. Er zat zelfs een gat in. Om het te verzorgen gooiden ze er gewoon waterstofperoxide over. En dan deden ze er wat watten rond met als gevolg dat de watten helemaal in de wonden hingen tegen de volgende verzorging. Na alle wonden kregen we een beenmergpunctie te zien. Daar was ik echt even niet goed van... De eerste patiënt voor een punctie was een oudere man. Ongelofelijk erg als je ziet hoe hij eraan toe was. De man moest door enorm veel pijn en dat terwijl wij het gewoon allemaal konden zien... Na de punctie werden de stalen gewoon in een opengescheurde zakdoekendoos gelegd en naar het lab gebracht... Ik was even geschokt. Als je ziet hoeveel pijn de man moest doormaken en dat de stalen dan gewoon zonder enige bescherming in een gescheurd doosje worden gelegd...
De volgende patiënt was een kindje van één jaar. Deze heb ik toch even moeten passen, want dat kon ik gewoon niet aan. Twee kamers verder hoorden we het kindje nog wenen en schreeuwen, het was letterlijk alsof mijn hart in 10 000 stukjes brak.

Na de Minor OT kregen we de neuro- en de pre-operatie afdelingen te zien. Zeker niet minder schokkend. Gelukkig hebben we van deze afdelingen niet te veel buiten het controleren van de vitale functies kunnen zien. Dat zou gewoon te veel zijn geweest... We stonden met enkele verpleegsters te praten en te helpen toen er plots een jongetje bij kwam staan. De verpleegsters vertelden ons dat hij 11 jaar oud was en de diagnose van nierkanker gekregen had. Hij zou morgen worden geopereerd. Ongelofelijk knap hoe positief het jongetje was. Daar kan ik alleen maar ongelofelijk veel respect voor hebben! Wat me ook meteen opviel, was dat er nergens monitoren langs het bed stonden om de hartslag van de patiënten te meten. Lijkt me toch niet overbodig na een zware neurologische operatie.
Op de neuroafdeling moesten we natuurlijk onze schoenen uitdoen om infecties tegen te gaan. Maar tegelijkertijd mocht gewoon iedereen de afdeling in en uit lopen en waren mondmaskers, haarnetjes, schorten allemaal niet nodig.

Gisteren aan telefoon had ik nog met mama en papa besproken dat het misschien niet slecht is om toch proberen een beetje gezonde afstand te houden van de situatie omdat ik er anders gewoon aan kapot zou gaan. Maar met deze beelden, is het gewoon onmogelijk om onbewogen te blijven… De pure ellende… Het is gewoon ongelofelijk dat ze hier niet de kansen krijgen om de patiënten beter te verzorgen, want iedereen heeft toch het recht op een zo goed mogelijke verzorging en behandeling. Het laat toch nog maar eens zien hoe oneerlijk het leven en de wereld kan zijn. 

Wat ik wel moet toegeven is dat de verpleegsters enorm behulpzaam en vriendelijk zijn. Ze willen ons altijd zoveel mogelijk leren en informatie meedelen ook al zijn ze vaak druk bezig. Alle wetenschappelijke opleidingen in Nepal worden in het Engels gegeven. Handig. Converseren met de mensen in het ziekenhuis lukt dus vaak best goed. Iedereen doet zo hard zijn best maar ze kunnen vaak niet al het mogelijke doen door het gebrek aan kennis of mogelijkheden in het land. Enorm jammer! 

Na de schokkende beelden van het ziekenhuis was het tijd voor toch een beetje ontspanning. Moet ook kunnen. We kregen een echt originele Yogales. De leraar was niet bepaald het type dat je verwacht als yoga-instructeur, maar ik moet hem nageven dat hij er wel wat van kon. We hebben allemaal superhard gelachen en ons geamuseerd. Ik denk dat iedereen er wel nood aan had. Over mijn eigen yogatalent denk ik dat het beter is dat ik niet te veel schrijf, want het was zacht uitgedrukt...rampzalig. 

De Nepalese cultuur is op sommige vlakken gewoon compleet het omgekeerd van wat wij gewoon zijn. Om een voorbeeldje te geven, als Nepalezen ‘ja’ bedoelen, dan schudden ze met hun hoofd opzij - voor ons een soort van nee. Super verwarrend! Als je bijvoorbeeld in het ziekenhuis bent en je vraagt aan een dokter of je kan helpen of of je mag observeren en ze schudden enkel met hun hoofd, dan moet het altijd even tot me doordringen wat ze nu eigenlijk bedoelen.

Zo is het ook bijvoorbeeld als ze teken doen dat je mag meekomen. Zij doen dat met hun hand andersom. Voor ons dus het teken van weggaan. Ik wacht dus altijd even tot ik zeker ben om misverstanden te voorkomen. Het zijn allemaal van die kleine dingetjes, maar veel kleine dingetjes zorgen voor veel verwarring in mijn hoofd ;).  

Eén van de dingen waar ik absoluut niet aan gewoon raak is het staren. Hier in Nepal is staren absoluut niet onbeleefd. Dus wat doen de mensen hier als ze plots een groep Westerse jongeren zien staan op straat? STAREN! Het is toch even schrikken als er iemand voor je loopt en zich de hele tijd omdraait en je blijft aanstaren… Super gênant want ik weet nooit wat te doen. Uit onwennigheid lach ik dan maar eens vriendelijk, maar de mensen geven dan gewoon geen kik. Soms als we in groep staan en de coördinatoren moeten iets uitleggen dan komen de mensen er gewoon bij staan. Terwijl ze er waarschijnlijk niet eens iets van begrijpen… Best grappig. 

Na een vermoeiende dag en emotionele rollercoaster was het tijd om onder mijn muggennetje te kruipen. Niet altijd even praktisch als je niet blijft stilliggen in je slaap :-).